Welkom iedereen op het 25-jarig jubileum van Vlucka.

Ik was van plan om geen namen te noemen. Dit om niemand te vergeten.

Toch 3 uitzonderingen:

Norbert: de oprichter van Vlucka, die speciaal voor deze verjaardag een hele mooie brief maakte. We zullen die verspreiden en op onze website zetten. Hij en Ingrid kunnen er vandaag helaas niet bij zijn.

Ik doe een poging om een samenvatting te maken van die brief. EEN VOORBEELD voor iedereen.

- 1996: Er zou een centrum voor 350 asielzoekers in de kazerne van Kapellen komen.

- Tegenstand en protest van de buurt.

- 12 mensen wilden niet onmiddellijk veroordelen maar er meer over weten.

- 1997: Eerste vluchtelingen komen in het centrum toe

- Samen met de toenmalige directeur van het centrum werd beslist Vlucka op te richten.

Een passage:

…. Wat ik bij velen van hen bewonder is hun levenswil en kracht om recht te blijven ondanks langdurige onzekerheden en tegenslagen. En ik ervaar telkens hoe dankbaar zij herinneringen ophalen aan onze aanwezigheid, onze activiteiten, onze hulp en vriendschap ….

Het antwoord op de vraag naar het waarom, zowel van de asielzoekers en de vrijwilligers, blijft onduidelijk?

Ik heb ook het geluk gehad dat een vrijwilliger me het boek gaf van Norbert: Op zoek naar geluk.

Heeft iemand dat gelezen? En wat vond je ervan?

Eigenlijk zou dit verplichte literatuur moeten zijn voor iedereen die bij deze problematiek betrokken is.

Verschillende brieven, geschreven vanuit verschillende invalshoeken, beschrijven de problematiek.

Een citaat:

“…. de reacties en de intolerantie waren zodanig hoog en zodanig sterk bij mijn medeburgers dat ik bang was. Niet voor de vreemdelingen, ik ben nooit bang voor vreemdelingen, maar bang voor mijn medeburgers, ….”

En brandend actueel al is het geschreven in 2010.

De tweede en derde persoon die ik wil vernoemen zijn de vorige twee voorzitters Albert De Paep en Rit Goovaerts, hier nu ook aanwezig.

Zij zijn de voorbije jaren de drijvende kracht geweest van Vlucka.

Ze hebben de vereniging geleid met heel veel inzet en passie en ervoor gezorgd dat ze op alle vlakken heel gezond is. Bedankt daarvoor.

Deze lange inleiding geeft het belang van integratie aan. Daarvoor hebben we allen gekozen.

Ik ga de groepen, die betrokken zijn vernoemen.

Eerst en vooral de bewoners van het centrum zelf:

Ze hebben de beslissing genomen om alles achter te laten en naar een voor hun onbekend land te vertrekken.

In bepaalde gevallen alleen – zonder ouders, familie of vrienden.

Soms hebben ze een voor ons onvoorstelbare reis achter de rug.

Als ze hier aankomen ontmoeten ze enkel ander type mensen – andere huidskleur – andere taal – andere religie

Om de taal eruit te pikken: Er kan enkel met gebarentaal of de vertaalapp gecommuniceerd worden.

Meestal krijgen ze een neen.

En toch hebben ze hun land verlaten: waarom en waarheen?

We willen ook Loubna (bewoner) en haar helpende handen graag bedanken voor het erg mooi Palestijns buffet dat ze voor vandaag klaarmaakte. En ook bedankt aan de AMA’s die voor de kippenbouten en bediening zullen zorgen.

Dan een erg belangijke groep: Fedasil Kapellen.

We ontmoeten heel wat medewerkers tijdens onze activiteiten. Hun taak is aartsmoeilijk. Een evenwicht vinden tussen hun opdracht: bed, bad en brood aanbieden en toch altijd de warmte geven die alle mensen zo nodig hebben. En bij alle medewerkers en leiding, zonder uitzondering voelen we dat evenwicht.

En daar geeft onze vereniging als derde groep een passend verlengde aan zoals uit de inleiding en de brief en het boek reeds kon afgeleid worden. En nog brandend actueel is, helaas nog meer dan 25 jaar geleden.

En de buurt is de 4^de groep en laatste groep: Fedasil Kapellen doet er alles aan om via goede communicatie, buurtfeesten, school bezoeken het nut aan te tonen. Hier liggen ook voor Vlucka nog een aantal mogelijkheden.

En dit in een tijd dat de wereld geteisterd wordt door natuurrampen.

Maar vooral door niets ontziende leiders van bevolkingsgroepen zoals dagelijks in de media te volgen is.

Kinderen, onschuldige mensen zijn slachtoffer. Vluchten is de enige oplossing: immens verdriet.

En dan hebben wij het opperste geluk om hier in Kapellen of omstreken te leven.

Volledig vrij, alles is voor ons geregeld. En meestal in luxe, alles wat we wensen is binnen handbereik.

We zouden er een gewoonte van moeten maken om altijd positief te zijn, om een lach op het gezicht van een medemens te toveren.

We vertalen dit dagelijks in ons vrijwilligerswerk: we zeggen geen neen, wat misschien het makkelijkst is, maar ja, dat is met heel veel plezier gedaan en is er nog iets wat we kunnen doen.

En om nog terug te komen op de WAAROM vraag.

WAAROM doen we vrijwilligerswerk? Daar is moeilijk een éénduidig antwoord op te geven, iedereen heeft daarvoor zijn reden.

En WAAROM ontvluchten mensen hun thuisland. Het antwoord ligt waarschijnlijk in het woord VRIJHEID: algemene vrijheid, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van religie, vrijheid van geaardheid. Hier kan dat realiteit worden.

Smakelijk en een leuke babbel om mooie herinneringen op te halen.

En nog eens bedankt voor jullie grote inzet bij dit o zo mooie werk.

Luc