Vrijwilligers aan het woord

                                            2008-2019

          Uitstap met de vrouwenbabbel

In de vakantie zijn de kindjes hier ook, daarom is er dan geen vrouwenbabbel. Maar zolang dan niets??? Neen!!!

We hebben dus een uitstap georganiseerd om de vakantie te doorbreken.

Op 17 juli om 14u stonden ze allemaal klaar aan de poort. Het was één van die mooie zomerdagen! We zagen vrouwen en kinderen en … mannen!

Ja, waarom zouden mannen niet mee mogen?

We waren met ruim 30. Gelukkig waren we ook met 5 om te begeleiden.

Of het niet te ver was vroeg een oudere dame. We stelden haar gerust dat we niet te snel zouden stappen en dat we zo’n 20 minuten zouden nodig hebben om te wandelen.

Uitleggen dat we allemaal aan dezelfde kant moesten lopen om het verkeer niet te hinderen was wel enkele keren nodig. We zijn veilig daar geraakt.

Oud-Antwerpen was verwittigd en een aantal tafels stonden voor ons gereserveerd. Iedereen mocht een drankje bestellen.

We waren even verbaasd als de eerste man een Duvél bestelde. Wat moeten we daar mee doen? Blijkbaar waren het geen moslims want er volgden nog mannen die Duvel wilden! De kinderen waren ondertussen al in de speeltuin verzeild en deden amper moeite om even te komen drinken. Er werd gezellig gebabbeld. Wij verstonden niet alles wat zij zegden, maar zij verstonden ons ook niet goed. Met veel handgebaren was communicatie toch mogelijk. Het werd een gezellige namiddag voor iedereen!

De uitbaters van Oud-Antwerpen waardeerden sterk ons initiatief. We mochten nog komen! Dat is in augustus dan ook nog eens gebeurd!

Terug naar huis wandelen ging ook gedisciplineerd. Eén minpuntje: een van de kinderen heeft een mooie bloem geplukt in een privétuin: jammer! Maar we hebben ze er op gewezen dat dat niet mag.

Betty

          Creatieve namiddag

Iedere donderdagmiddag van 13.30 u tot 15.30 u (uitgezonderd de vakanties) doe ik samen met 2 dames van de protestantse kerk van de internationale school de vrouwenclub.

Wat houdt dit in? We nodigen de vrouwen van het centrum uit om samen met ons een leuke activiteit te doen. Iedere keer is dit verschillend, juweeltjes maken, een schilderijtje,

wenskaartjes, een mooi vaasje versieren met daarin dan een namaak bloemetje. We werken ook rond thema’s, Kerst, Pasen, de seizoenen. We proberen te achterhalen hoe het in hun land wordt gevierd. Dit is niet evident met de moeilijkheid van verstaanbaarheid. De meesten vrouwen spreken nog geen of heel weinig Nederlands en Engels is bij velen

ook met mondjes maat. Maar met hand en tand komt je heel ver.

De echte bedoeling is om deze vrouwen enkele uurtjes uit hun kleine kamer te krijgen en hun enkele stressvrije uurtjes te bezorgen. Met een tasje koffie, thee en een koekje is het altijd gezellig.

De opkomst varieert van soms 2 tot ongeveer 15 vrouwen. We spelen ook wel eens bingo en dan kunnen we rekenen op een grote opkomst. Blijkbaar gaat er dan een soort tamtam door het centrum. Er zijn dan ook telkens leuke cadeautjes te bekomen. Maar het is steeds heel plezierig en ze zijn nooit hebberig.

We doen dit steeds met even veel plezier en genieten er zeker even veel van als we zien hoe deze vrouwen even ontspannen en als we ze zien lachen is dit voor ons de grootste

voldoening om er mee door te gaan.

Ria

          Uitstap naaiatelier

We zijn met een groepje van het naaiatelier , bewoners en begeleiders , naar Antwerpen geweest .

Daar hebben we eerst het MoMu bezocht . Het was een tentoonstelling over Margiela in de periode bij Hermes.

Prachtig ! Mooie ontwerpen , details , afwerking...

We hebben vol bewondering genoten . Soms ook gelachen om grappige of onverwachte details 

Er was ook nog een kleine zaal  van An Salens , met haar kleurrijke gehaakte kleren . Zeer mooi .

We hebben daarna de aanpalende kledingwinkel bezocht . Maar dat  was niets voor onze portemonnee ....

‘s Middags een broodje gegeten op een terras . Heel lekker !!

Daarna zijn we naar het MAS gewandeld langs kleine straatjes en pleintjes .

Op het dakterras van het MAS  hebben we daar genoten van het uitzicht .

We zijn daar een ex-bewoner tegengekomen . Zijn werk is toezicht houden op het dakterras . Een van onze bewoners is met hem bevriend , zij hebben de ganse tijd gebabbeld ... Heel gezellig !!!Vandaar nog een fikse wandeling naar de bus .In de bus naar huis zijn we stil gevallen van vermoeidheid .

Het was een fantastische dag en we hebben er allemaal van genoten

Dit is voor herhaling vatbaar.

Groetjes namens het naaiteam , Chris

V O G E L V R I J    V E R K LA A R D 

 

Aan de ramen van de lange Ama gang

werd de verloren-gevlogen duif echt bang.

 

De Ama’s hadden het in de gaten

en hebben die vogel rap buiten gelaten.

 

“Vlieg vlug weg, vrij-gevochte vluchteling:

 

Ver weg en vogelvrij.”  

(is echt gebeurd)

A B D U L R A H M A N

 

Daar stond hij dan;

Abdulrahman uit Afghanistan.

 

Hij zocht TOEN hulp; was analfabeet.

“Vlaams is important ...Ja, ik weet ...”

 

Leer goed de taal voor je integreert.

want zijn second-hand T-shirtje citeert:

 

“Homework is evil; we should STOP  IT.”

 

In ’t Vlaams, Pashtoe of English:-

                                                 FUCK IT.”

 

Hij kon het toen nog niet begrijpen

en daarom helemaal geen verwijten.

 

Wat stond hij daar dan te doen?

Mijn allerliefste analfabeet kapoen?

(is ook echt gebeurd)

Helga Loos

          Tweeling

Zegt de naam Kirgizië u iets? Voor mij was dat de naam van een denkbeeldig land in een strip van Suske en Wiske. Een land waar professor Barabas met één van zijn uitvindingen met wat vallen en opstaan naar toe reisde. En dat er zich daar dan een vrolijk avontuur afspeelde.

Ik ben dan de naam toch maar gaan opzoeken. En ja, het is een bestaand land ergens aan de grens met Rusland. Het zag er op de prentjes erg idyllisch uit. En één van de dochters kende het land ook. Ze was of is van plan om dat ooit eens te bezoeken.

Omdat ik niet avontuurlijk aangelegd ben, zou het niet bij me opkomen ernaartoe te reizen. Een reis per auto naar Frankrijk is voor mij al voldoende.

Het ontmoeten van mensen uit die regio leek me daarom ook onmogelijk. In mijn gedachte waren dat andere culturen, die mijlenver van de onze stonden en zou het quasi onmogelijk zijn om vergelijkingen te maken, laat staan er iets van te leren.

Waarom deze lange inleiding? Tijdens mijn vrijwilligers werk lesbegeleiding van 6-12-jarigen in het centrum van Kapellen komen er 2 meisjes en een broertje. De 2 meisjes waren niet te onderscheiden. Zelfde T-shirt, zelfde oorringen, zelfde boekentas enkel een verschillende short, maar ze verzekerden me dat ze beiden ook dezelfde hadden. Toen één van de meisjes haar toets toonde en zelf ook niet meer wist of het de hare of die van haar zus was, wist ik het ook niet meer. Enkel een lachbui van ons drieën was het gevolg.

Ik vroeg hun namen, ze zeiden die, maar ze waren te moeilijk voor mij, volgende week vraag ik dat ze die op een briefje schrijven voor mij.

En ja tijdens het daaropvolgende gesprek (ze spreken allebei goed Nederlands) zeiden ze dat ze uit Kirgizië kwamen. Dus zonder me te verplaatsen sprak ik met Kirgizaars. Of hoe zou je dat correct moeten zeggen.

Ikzelf en ook nog een collega begeleider vroegen of ze met het ganse gezin hier waren. Nog een broertje dus en hun mama, de papa was overleden. Onze gemeende sorry daarvoor hoefde niet, het was wel ok zeiden ze alle twee. En ze waren beiden blij in België

Kunnen we iets leren van hen? Dat omgaan met een verlies: ja en nog zoveel meer. Neem bv. hun manier om iedereen te helpen: ze nemen iedereen op hun schoot : afkomst, taal of ras maakt niets uit. Als ze iemand zien die iets niet begrijpt, direct ernaartoe.

En altijd met een brede lach.

En interesse voor mij en mijn familie.

En in voor een leuk mopje, lieve deugnieten.

De mama kwam even kijken aan de deur van het lokaaltje. Ik denk dat ze dacht dat het goed was en ze sloot de deur.

We hebben een eerste kleinkindje: Juune - 7 maanden.

Altijd lacht ze. Ik ga haar vertellen over die 2 meisjes. Misschien verstaat ze me al.

Luc Van den Bulck

2009

 

Een mens blikt graag terug op wat voorbij is. Daarbij is hij fier en blij om wat mooi en goed was,

maar ook triest om wat hem ontnomen werd.

     Voordat ik mijn jaaroverzicht begin, houdt een hand met pijn en verdriet me tegen. Op 1 oktober moest onze vereniging Jef Vandekeybus afgeven. Jef was een trouwe vriend, die liever zijn bekommernis om de vluchtende mens verborg en eerder de woorden schuwde, om des te vlugger voor de andere te mogen ‘handelen’. Hij was, samen met anderen, onze man van het vervoer. Dank, Jef, en wij geloven echt wat op je afscheidsprentje staat: “ Ik ben slechts naar de volgende kamer geglipt. Ik ben ik en jij bent jij.”

     De vrijwilligers van Vlucka toverden ook in 2009 een resem activiteiten uit hun hoed. Geen witte konijnen, maar doelgerichte en warme momenten voor de bewoners van het centrum. En ondanks deze vaststelling zijn we niet verrast, zij zetten immers gewoon hun engagement voort, dat is enige vrije tijd uittrekken om mensen, die op weg naar ons zijn, te helpen. Sommige activiteiten zijn meer zichtbaar, meer grijpbaar dan andere. Met deze wilde ik op de eerste plaats die stille activiteiten van aanwezigheid en bezorgdheid vermelden, die haast onmeetbaar en moeilijk onder woorden te brengen zijn. Maar ze waren er! Daarnaast krioelde het natuurlijk van vele initiatiefrijke dagen. Ik nodig iedere geïnteresseerde in onze werking uit met ons die momenten terug te beleven.

     Enkele vrijwilligers engageerden zich voor Grosso Mobile in Kapellen, dat is mensen van o.a. het centrum (opnieuw) leren fietsen, hen (opnieuw) leren zich in het verkeer te bewegen. Er werd een breed programma afgewerkt: de theorie werd getest en getoetst, de fietsbehendigheid beoefend, een rondje Kapelse straten gereden en een examentraject afgelegd…dit alles onder de ogen van vele enthousiaste supporters.

     Op 14 mei vertrokken 11 vrijwilligers naar ‘De Meeting’ in Brussel, een ontmoetingsruimte voor mensen zonder verblijfplaatsstatuut. De organisatie is eigenlijk één groot luisterend oor, nl. door te telefoneren, te informeren en doorverwijzen, kortom door deelachtig te worden aan het verhaal van de zoekende mensen.Cecile Walrave, vrijwilligster bij ‘De Meeting’, heeft zich altijd aangetrokken gevoeld door mensen, die ‘anders’ waren. Zij droeg zo concreet haar mooie boodschap uit. Daarop volgde een kort bezoek aan de O.L.Vrouw van Goede Bijstandskerk voor de tentoonstelling ‘ In de naam des Heeren’.

Tenslotte togen onze collega’s, onder de gietende regen, naar de KVS voor de uitreiking van de Prijs voor het vrijwilligerswerk. De speelpleinwerking ‘ De Saenhoeve’ uit Maasmechelen was de laureaat en ontving het beeldje van Rik Delrue.

In de marge van dit gebeuren werd intens gepleit voor de gelijkstelling van het vrijwilligersstatuut voor Belgen en vreemdelingen. De uitstap paste perfect bij onze werking en onderstreepte nogmaals de nood aan mensen, die achter de schermen met hun groot hart aan een betere wereld voor iedereen werken.

     Maar het werk viel nooit stil. Op vraag van Sjauke Vloeberghs haastten Lut, Ingrid en Barbara zich naar het centrum om te helpen een efficiënte en rechtmatige verdeling van ondergoed te verzekeren.

     Leona heeft de taak van Rina overgenomen en verzorgt in de toekomst onze website. Ze heeft reeds veel foto’s geactualiseerd en legt als een ervaren fotograaf de activiteiten van de vrijwilligers vast. Graag verwijs ik hier naar onze website (www.vlucka-vzw.be), een stuk aangenaam tijdverdrijf verzekerd. Prachtige foto’s van uitstappen (o.a. de gezellige uitstap, die Mai naar Wuustwezel maakte; lachende gezichten tijdens de kooksessies…), van een heuse kleur- en leerrijke modeshow in Stabroek.

     En wanneer de momenten van de vrouwenbabbel opdoken,onder leiding van Betty, stelde Leona zich weer ter beschikking om samen met Rozita als babysitter te fungeren.

     Uit de talrijke verslagen van Ria bleek dat de knutselactiviteiten succesrijk en heilzaam werken. Eens de lichte ergernis om het gebrek aan stiptheid ( onze asielzoekers zijn soms verplicht tijdloos te leven) verdwenen was, volgden het enthousiasme de spontaneïteit op. De vrouwen vertelden over hun thuisland, over hun leef- en eetgewoontes. En terwijl ze knutselden, bloemen maakten en daarmee allerlei voorwerpen creëerden, lachten ze hun tanden bloot. Echt bevrijdend!

     Op bepaalde dagen zochten Albert, Helga, Jef en Lut een stille ruimte in het centrum op en bogen zich om onze kleine asielzoekertjes bij hun huiswerk te begeleiden.

     Ook Mimo speurde vooral de zieke vrouwen op, die een luisterend en helend woord nodig hebben.

Het waren de stille werken, toch zo nodig en efficiënt, ondanks het feit dat ze haast niet te meten zijn.

     Greta, Ingrid, Lieve en Leona en anderen hielden een fijn gevoel over aan de kooksessies in het algemeen en aan de ‘dessertennamiddag’ in het bijzonder. Leergierige vrouwen uit Kosovo, Nigeria, Tsjetsjenië, Afghanistan, Oekraïne praatten er (met een volle mond appelcake of chocolademousse) de tijd rijk. Een stimulans om nog veel kooksessies te organiseren.

     Op vrijdag 9 oktober trokken Ludo, Lut, Marleen, Gust en Rudi naar de zaal ’t Bruggeske in Kapellen voor de quiz ten voordele van de derde wereld.. De (valse?) nederigheid bleek fel misplaatst, want er werd een puik resultaat (74/100) neergezet. Wil, geachte lezer, daarvan nota nemen!!!

 

     Tijdens de maand november was het alle hens aan dek…voor de bezoeken van de Brasschaatse scholen aan het centrum. Een succes! Een puike organisatie zorgde voor een vlot verloop, waarbij honderden scholieren kennis maakten met het reilen en zeilen van het centrum. Onwennigheid hier en verwondering elders lieten niet altijd toe de juiste graad van interesse te meten, maar sommige vragen verraadden toch dat zij een nieuwe werkelijkheid ontdekt hadden. Is het een wanklank, wanneer ik stel dat die bezoeken ons, vrijwilligers, met ervaring en nieuwe bezieling verrijkten?

     De vrijwilligers kookten, naaiden, verstelden klederen, gaven conversatielessen, vervoerden, begeleidden, knutselden, sorteerden huisraad, ondersteunden initiatieven, luisterden, deden kinderoppas, informeerden…kortom ze bedreven 12 stielen en brachten 13 X 13 maal geluk.

Tot slot nog deze bedenking: dit overzicht maken was me eigenlijk een aangename klus,

zelfs al besefte ik dat daarbij veel hinderlaagjes van vergeten in de buurt waren.

Lees met deze wetenschap het verslag.

Rudi Gommeren

2008

Een bloemlezing: een betere omschrijving kan ik me voorlopig niet bedenken voor de resem activiteiten,

waarmee onze vrijwilligers bloemen, lees: blijheid en betrokkenheid,

voor de bewoners van het opvangcentrum tijdens dit werkjaar strooiden.

     Ria kleurde, samen met zovele vrouwen, van all over the world, vele donderdagen. Barbara leidde de activiteiten, Ria hielp waar ze kon. Die vrouwen knutselden paasmandjes in mekaar, die schilderden hun eigen sfeer en gemoedsgesteltenis, terwijl ze, gezellig koffie slurpend, keuvelden. Een volgende keer versierden ze doosjes met vilten bloemen en vlinders en tientallen kraaltjes. Mensen uit alle hoeken van de wereld werden bij elkaar gebracht , hetgeen tot ont-spanning leidde. En dan dat enthousiasme van die pannenkoeken in de spiksplinternieuwe keuken! Ja, ze smaakten heerlijk, maar meer nog, ze riepen de eigenheid van hun thuisland op. “ Het is, altijd opnieuw, zo intens leuk,” aldus Ria, “ te zien , hoe verschillend de vrouwen een voorwerp versieren, maar ook hoe wonderlijk zij tot eenzelfde resultaat van voldoening komen. Het maakt mij tot een tevreden mens. Wanneer nu de gesprekken tijdens onze knutselpartijen nog meer Nederlandse woorden mogen opleveren, dan zitten we heel dicht bij onze doelstelling van ontmoeting en ontspanning.” Barbara en Ria, vlieg als bezige bijen gemoedelijk verder met jullie bingo’s, met picknicks, jullie volksspelen, met het potten van de plantjes!

     Betty slaagde in haar conversaties erin dat vrouwen, uit verre landen en continenten, elkaar aanvoelen, elkaar gaan verstaan, eerst dank zij een gebarentaal, die bij haar “van haar hand naar haar tand” loopt en vervolgens dank zij een woordgebruik, dat zij uit de alledaagse belangstelling van de vrouwen haalt.

     Een andere bijeenkomst van de vrijwilligers vormde een oase, in de letterlijke en in de figuurlijke betekenis van het woord, die maandag 30 juni 08: de ganse familie volgde goedmoedig en geïnteresseerd Jan Huet in zijn ( en onze ) zorgtuin. Als een mens, wie dan ook, door die tuin gelopen heeft, is hij een ander (i.e. milder) mens geworden.

Na de wandeling werd het even stil, want met de mond vol van de copieuze barbecue is het onbeleefd te praten.

     We willen zeker niet de “ Tocht van Hoop “ in Antwerpen vergeten…rond het thema van het woonbeleid, waaraan 18 vrijwilligers onder leiding van een gids op 13 juni deelnamen en die afgesloten werd met een middagmaal in het Ecohuis in Borgerhout.

    Jen, Ingrid, Henny, Ria, Anne-Mie, Lea,, Ludo, Barbara en Rit namen deel aan een tweedaagse vorming communicatie en conflicthantering. Volgens hun commentaren een must voor elke vrijwilliger: een 100% win-win-operatie. Men maakte duidelijk hoe spanningen en conflicten misschien kunnen worden voorkomen…en hoe we, indien ze er toch zijn, ermee best omgaan…hoe de mening van een ander respecteren en hoe ermee rekening houden. Iedereen was ervan overtuigd dat deze vorming de relatie personeel/vrijwilliger optimaliseert.

     Ondertussen doet Jef stipt de huiswerkbegeleiding; hij wil er niet veel woorden aan vuil maken: alle kinderen zijn zijn vrienden en dit werk geeft hem plezier.

     En de Ingrid, de Annemie, de Mai, de Eliane, de Greta, de Leona, die koken voort…het hele jaar door. Laatst, op 25 november 08 kookten zij als de beste Piet Huysentruyts, samen met 4 jonge vrouwen uit Guinee. Groenten wassen en fijn snijden, rijst en vis wassen en terwijl Nederlands oefenen. En ten slotte, het bereikte “ kookkundewerk” in een knusse, familiale sfeer naar binnen brengen. Vreselijk goede vitamines!

     Verre van mij de activiteiten van onze vrijwilligers tegen elkaar op te wegen. Dat zou een maat voor niets zijn, want de betrokkenheid en het beoogde doel zijn telkens opnieuw even warm en sterk. Toch durf ik hier - omdat het het kinderfeest bij uitstek is – aan Sinterklaas een aparte alinea in deze bloemlezing besteden.

     Barbara en haar medewerkers van de kerken ( Antwerp international Protestant Church en Holy Family Catholic Parish ) is die éne, grote Sinterklaas in ons opvangcentrum. Op zondag 07 december 08 had de Goedheilige Man 180 cadeautjes klaar gezet, voor alle kinderen van 0 tot 18 jaar. Alle kinderen, tot 14 jaar, verzamelden in de cinemazaal voor een film en de cadeautjes, de ADO’s en de AMA’s kwamen bijeen in het restaurant voor een gemoedelijke babbel tussen chips, cola, koekjes en natuurlijk de cadeautjes. Er hing één GROTE WOLK van GOEDGEVOEL in het opvangcentrum voor asielzoekers. Dank u, Sinterklaas! Wij kijken al met grote ogen uit naar de toekomst.

     Sommige activiteiten – en dikwijls de meest regelmatige – laten zich moeilijker in een aantal zinnen vangen. Ik denk aan het naaiatelier, aan de huisraad, aan het ziekenbezoek, aan het transport. Maar weet dat ook hier, stipt op post, vele vrijwilligers paraat stonden, week na week, met schenkende handen, met een luisterend oor, met een ruime wagen. Bezige vrijwilligers onder het coördinerend oog van onze voorzitter.

Ten slotte vermeld ik graag dat veel van onze activiteiten konden plaats vinden met de financiële steun van De protestantse Kerk De Olijftak, KBC, GROS, Cera, Welzijnszorg.

Waarvoor uiteraard onze grote dank.

2008…een vruchtbaar jaar!

Rudi G.